bencede
New member
Rodrigo Menegat Schuinski
Göteborg Üniversitesi bünyesinde yapılan bir araştırmaya bakılırsa son senelerda dünya genelinde bir epeyce ülkede otokrasiye kayışlar arttı. Araştırmadan elde edilen datalara bakılırsa Türkiye demokrasi uğraşını kaybetti.
Jair Bolsonaro 2018’de Brezilya Devlet Lideri seçilmedilk evvel seçmenler tarafınca yedi devir Kongre üyeliğine layık görülmüştü. Ekim ayında yapılacak seçimlerde mesleğinin birinci mümkün sandık mağlubiyetiyle karşı karşıya olan Bolsonaro, geçtiğimiz yıl ortasında birkaç defa seçmenlerin rakibini seçmesi halinde yenilgiyi kabul etmeyeceğini söylemişti.
“Beni lakin ilah yerimden edebilir” diyen Brezilya Devlet Lideri Bolsonaro’nun bu kelamı, müstakbel otokratların demokratik ülkeler için oluşturduğu global tehdidi gözler önüne seriyor. Bugün Milletlerarası Demokrasi günü.
İsveç Göteborg Üniversitesi merkezli bağımsız bir araştırma enstitüsü olan Varieties of Democracy (V-Dem) tarafınca yayımlanan bilgilere göre Brezilya, lokal demokratik sistemlerin otokrasiye gerçek yöneldiği 12 ülkeden biri. Başka 11 ülke ise dünya geneline yayılmış durumda: Polonya, Nijer, Endonezya, Botsvana, Guatemala, Tunus, Hırvatistan, Çek Cumhuriyeti, Guyana, Mauritius ve Slovenya.
V-Dem: Türkiye çabayı kaybetti
Demokrasi krizlerinin hala devam ettiği bu 12 ülkeye ek olarak V-Dem, ortalarında Türkiye ,Filipinler ve Macaristan’ın da bulunduğu ve geçtiğimiz on yılda “demokrasi gayretini kaybetmiş” 17 ülke daha tespit etti.
V-Dem’e göre yalnızca esaslı demokrasiler otoriterliğe yönelmekle kalmıyor, bununla birlikte otokratik rejimler de iktidarlarını pekiştiriyor. Rusya ve Venezuela gibi ülkelerde otoriter idare pekişirken sivil özgürlükler daha da kısıtlandı.
Bugün 100 yıl öncesine kıyasla hayli daha fazla ülke demokratik olarak isimlendirilse da 2000’li yılların başında demokratikleşme süreci global olarak durdu.
Demokrasi farklı hallerde karşımıza çıkar
Demokrasi ekseriyetle ikili bir kavram olarak düşünülür: Bir ülke ya demokratiktir ya da değildir.
Gerçekte ise durum daha farklı. V-Dem araştırmacıları ülkeleri dört geniş kategoride sınıflandırıyor.
Çin ve Katar üzere kapalı otokrasilerde, yürütmenin başı ya da yasama organı için epey partili seçimler yapılmaz. Türkiye ve Venezuela üzere seçimli otokrasilerde seçimler yapılıyor lakin özgür ve adil değil.
Brezilya ve Güney Afrika üzere seçimli demokrasilerde seçimler özgür ve adildir, lakin eşitsizlik ve kimi azınlık kümeler için birtakım hakların eksikliği kelam konusu. Almanya ve İsveç üzere liberal demokrasilerde ise özgür seçimler, azınlıklar için garanti altına alınmış haklar ve güçler içinde fonksiyonel istikrar ve denetleme sistemleri bulunuyor.
V-Dem tarafınca sınıflandırılan 179 ülke, seçimli yahut kapalı otokrasiler ile liberal yahut seçimli demokrasiler içinde neredeyse eşit olarak bölünüyor. Vatikan yahut San Marino üzere Birleşmiş Milletler tarafınca tanınan birtakım ülkelere ait bilgi bulunmuyor.
Chicago Üniversitesi’nde siyaset bilimi doktorası yaparken hükümet ideolojileri ve demokrasi içindeki bağlantıyı araştıran ve kar hedefi gütmeyen Our World in Veri kuruluşunda araştırmacı olan Bastian Herre, bu çeşit bir sınıflandırmanın kimi değerli incelikleri gizleyebileceğine dikkat çekti.
Herre “Bununla Kuzey Kore ve İran’ın demokrasi olmadığını, Şili ve Norveç’in ise demokrasi olduğunu bilebiliriz” dedi. Lakin Herre İran’ın Kuzey Kore’den ne kadar daha demokratik olduğunu ya da Şili’nin Norveç’ten ne kadar daha az demokratik olduğunu bilemeyeceğimizi de kelamlarına ekledi.
Bu cins kategorilerin demokrasideki gerilemeleri olduğu üzere tespit etmek için epey da kullanışlı olmadığını söyleyen Herre, “Eğer bir erken ikaz sistemine sahip olmak istiyorsak, bunlar hakikat kıstaslar değil” dedi ve ekledi: “Bunlar fakat demokratik çöküş oldukcatan gerçekleştiğinde devreye girecektir.”
Liberal Demokrasi Endeksi (LDI) işte bu noktada devreye giriyor. LDI 0 ile 1 içinde değişiyor. Bedel ne kadar yüksekse, bir ülke liberal demokrasi ülkülerine o kadar yakın demektir.
LDI’de tıpkı kategorideki ülkeler içinde değerli farklılıklar ortaya çıkıyor. LDI ayrıyeten araştırmacıların bir ülkedeki demokrasi durumunun her yıl nasıl değiştiğini görmelerini sağlıyor. Bu bilhassa değerli, zira günümüzde demokrasiler ekseriyetle bir gecede ölmüyor.
Demokrasiler çökmedilk evvel aşınıyor
Tanklar yürütülüyor, birlikler harekete geçiriliyor ve demokrasi bir patlamayla (ya da bir dizi patlamayla) sona eriyor – otoriterliğe yönelen ülkeleri düşündüğümüzde aklımıza ekseriyetle darbeler geliyor.
Bu cins ele geçirmeler hala gerçekleşiyor olsa da, otokrasiye geçişler ekseriyetle daha kademeli oluyor ve eski sistemden geriye fazlaca az şeyin kaldığı noktaya kadar etaplı olarak gelişiyor.
Otokrasiye dönüşen yerleşik demokrasilerin en son örneklerinde yaşanan durum buydu. Bu durum bununla birlikte hala demokratik olan lakin kaygan bir taban üzerinde bulunan ülkelerde de yaşanıyor.
Otokrasiye dönüşte liberal olmayan önderlerin seçilmesi etkili
Otokrasiye yanlışsız en keskin dönüşler çoğunlukla Brezilya’da Bolsonaro, Polonya’da Andrzej Duda, Macaristan’da Viktor Orban, Türkiye’de Recep Tayyip Erdoğan ve Hindistan’da Narendra Modi üzere liberal olmayan önderlerin seçilmesiyle tıpkı vakte denk geldi.
Harvard Üniversitesi’nde Brezilyalı bir devlet kurumları araştırmacısı olan Fernando Bizzarro, mevcut problemlerin ağırlaşmasında bu çeşit anti-demokratik siyasetçilerin yükselişinin ekseriyetle bir faktör olduğunu söylemiş oldu.
“Bu başkanların iktidara gelebilmesi için klasik partilerde kriz üzere öteki ögelere da gereksiniminiz var” diyen Bizzarro, artan siyasi düşmanlığın da bir rol oynayabileceğini kelamlarına ekledi. Bizarro kelamlarını şöyleki sürdürdü: “Kutuplaşma, rakibinizden o kadar nefret ediyorsunuz ki, ondan kurtulmak için demokrasiyi yok etmek de dahil her şeyi yapabileceğiniz hissini yaratıyor.”
V-Dem 1900 yılından bu yana 81 ülkede demokratik çürüme devrini kayıt altına aldı – bunların 50’si 2000 yılından bu yana gerçekleşti. Olayların yaklaşık yüzde 75’inde kriz, büsbütün otokrasiye geçişle sonuçlandı.
Demokratik gerileme devirlerini inceleyen araştırmacılardan biri olan Sebastian Hellmeier, “Otokratikleşmeyi teşvik eden aktörler çoklukla en zirvedeki yöneticiler ve büyük parlamento sıklıklarına sahip olabilirler” diyor. Hellmeier durumu şu biçimde tanım ediyor: “Sonunda, hayli geç olana kadar durdurulması güç olan epeyce sayıda küçük değişiklikle, yani bir milyon küçük kesikle, mevt gerçekleşiyor.”
Peki ya hayatta kalan demokrasiler?
Hellmeier ve meslektaşları, demokraside bir krizin ne vakit yaşandığını tespit etmenin ötesinde, niye birtakım demokrasilerin dağıldığını ve oburlarının sağlam kaldığını anlamayı amaçlıyor.
Araştırmacılar daha epeyce seçimlerin rekabetçiliği ve adilliği ile ilgilendikleri için biraz farklı bir ölçüm kullandılar: Seçimsel Demokrasi Endeksi (EDI). EDI, LDI üzere çalışıyor, lakin sivil özgürlükler yahut güçler içindeki istikrar ve denetleme üzere ögeleri dikkate almıyor.
Araştırmaya nazaran demokratik esneklik iki etapta ortaya çıkıyor. Birinci kademede, ülkeler demokratik bir krizin başlamasını büsbütün önleyebiliyor. Araştırmacılar buna “başlangıç direnci” ismini veriyor. Yakın geçmişte demokratik gerileme yaşamamış ülkeler olarak Finlandiya ve Kanada başlangıç direncine örnek.
“Çöküş direnci” ise demokratik krizlerin baş gösterdiği fakat siyasi sistem çökmedilk evvel durdurulduğu ülkelerde ortaya çıkıyor. Başlangıç direncinden daha az görülen çöküş direnci yakın vakitte Ekvator ve Güney Kore üzere ülkelerde gözlemlendi.
Yüksek ekonomik kalkınma seviyesi “başlangıç direnciyle” bağlı – lakin bir demokrasi krizinin başlaması halinde bunun kararınu etkilemiyor üzere görünüyor. Komşu demokratik ülkelerin olması, bir ülkenin gerilemeden kurtulma maharetinde kıymetli bir faktör üzere görünüyor.
Hellmeier: kuvvetli bir yargı siper bakılırsavi bakılırsabilir
Daha uzun bir demokrasi geleneği ve tesirli bir bağımsız yargı, her iki cins demokratik dirençle de bağlı. Araştırmacı Hellmeier, uzun müddettir devam eden demokratik kurumların varlığının, vatandaşların demokrasiyi “şehirdeki tek oyun” olarak düşünmelerine yardımcı olabileceğini ve siyasi aktörleri hareketlerini yerleşik kurallarla sınırlamaya zorlayabileceğini söylemiş oldu.
Hellmeier, kuvvetli bir yargının, “kendini beğenmiş bir başkanın çoka kaçması durumunda son siper nazaranvi” gorebileceğini söylemiş oldu. Birtakım durumlarda, bilhassa de nazarance daha zayıf kurumlara sahip ülkelerde, dış faktörler kıymetli bir rol oynayabiliyor.
Demokrasiyi korumak için muhalefet gerekir
2013 yılında Ekvador Devlet Lideri Rafael Correa üst üste üçüncü seçimini kazandı. Ekonomik büyüme ve refah önlemlerini genişletmesi niçiniyle desteklenen tanınan bir siyasetçiydi. Lakin vazife müddetine medya, muhalefet ve sivil toplum için özgürlüklerin azalması da damgasını vurdu.
Correa demokrasilerin karşı koymakta zorlandığı tipten bir başkandı. Bu durum ekonomik büyümenin durması ve Correa hükümetinin Brezilyalı mühendislik şirketi Odebrecht’in karıştığı bir yolsuzluk skandalının ortasında kalmasıyla değişti.
Correa 2017’de yine aday olmamaya karar verdi, bunun yerine lider yardımcısı Lenin Moreno’yu destekledi. Moreno kazandı, lakin eski akıl hocasıyla bağlarını kopardı ve birtakım anayasal değişiklikleri ve kısıtlayıcı düzenlemeleri geri almaya devam etti.
Oxford Üniversitesi’nde doktora daha sonrası araştırmacı olan Melis Laebens, bunun tehdit altındaki demokrasiler için bir güzelleşme yolu örneği olduğunu söylemiş oldu. Laebens’e bakılırsa müstakbel otokratlar iç siyasette kuvvetli bir hakimiyete sahip olsalar bile, ekonomik krizler ve yolsuzluk soruşturmaları üzere beklenmedik olaylar onları savunmasız bırakabiliyor.
“Odebrecht meselade, soruşturmanın memleketler arası olması Correa’nın müttefiklerine durumlarını değiştirmeleri için baskı yapmak açısından fazlaca fark yarattı” diyen Laebens, “Önemli olan muhalefetin eline bir fırsat geçtiğinde, iktidarı yerinden edemese bile, en azından birtakım legal güç kaynaklarını koruyabilmesidir” dedi.
Ekvador hem de demokratik gerilemenin görünüşte bilakis dönmesinin akabinde neler olabileceğine dair uyarıcı bir öykü fonksiyonu görüyor. bu biçimdedan beri ülkede durmak bilmeyen protestolar yaşanıyor. Mevcut lider Guillermo Lasso azil oylamasından yeni kurtuldu. Correa yolsuzluktan hatalı bulundu ve ülkeyi terk etti. Lakin hala siyasi nüfuzu sürüyor ve azalmış da olsa hala destekleyenleri var.
Laebens, “kimi vakit çok bir yürütme gücüyle çok bir hükümet zayıflığı dönüşümlü olabilir” dedi ve şöyleki devam etti: “Bu olaylar uzun vadede siyaseti dönüştürebilir. Lakin nadiren ortadan kaybolurlar.”
Brezilya meselade Bolsonaro 2 Ekim’de yapılacak birinci çeşit başkanlık oylamasında seçmenlerin karşısına çıkacak. Bir yargıç tarafınca 2018’de aday olmasını engelleyen suçlamalardan aklanan Bolsonaro’nun ana rakibi Luis Inacio Lula da Silva şu anda anketlerde favori. Bolsonaro’yu iktidardan “ancak ilah uzaklaştırabilir mi?” bilinmez ancak milyonlarca kişi oylarını bu hedefle kullanıyor
Göteborg Üniversitesi bünyesinde yapılan bir araştırmaya bakılırsa son senelerda dünya genelinde bir epeyce ülkede otokrasiye kayışlar arttı. Araştırmadan elde edilen datalara bakılırsa Türkiye demokrasi uğraşını kaybetti.
Jair Bolsonaro 2018’de Brezilya Devlet Lideri seçilmedilk evvel seçmenler tarafınca yedi devir Kongre üyeliğine layık görülmüştü. Ekim ayında yapılacak seçimlerde mesleğinin birinci mümkün sandık mağlubiyetiyle karşı karşıya olan Bolsonaro, geçtiğimiz yıl ortasında birkaç defa seçmenlerin rakibini seçmesi halinde yenilgiyi kabul etmeyeceğini söylemişti.
“Beni lakin ilah yerimden edebilir” diyen Brezilya Devlet Lideri Bolsonaro’nun bu kelamı, müstakbel otokratların demokratik ülkeler için oluşturduğu global tehdidi gözler önüne seriyor. Bugün Milletlerarası Demokrasi günü.
İsveç Göteborg Üniversitesi merkezli bağımsız bir araştırma enstitüsü olan Varieties of Democracy (V-Dem) tarafınca yayımlanan bilgilere göre Brezilya, lokal demokratik sistemlerin otokrasiye gerçek yöneldiği 12 ülkeden biri. Başka 11 ülke ise dünya geneline yayılmış durumda: Polonya, Nijer, Endonezya, Botsvana, Guatemala, Tunus, Hırvatistan, Çek Cumhuriyeti, Guyana, Mauritius ve Slovenya.
V-Dem: Türkiye çabayı kaybetti
Demokrasi krizlerinin hala devam ettiği bu 12 ülkeye ek olarak V-Dem, ortalarında Türkiye ,Filipinler ve Macaristan’ın da bulunduğu ve geçtiğimiz on yılda “demokrasi gayretini kaybetmiş” 17 ülke daha tespit etti.
V-Dem’e göre yalnızca esaslı demokrasiler otoriterliğe yönelmekle kalmıyor, bununla birlikte otokratik rejimler de iktidarlarını pekiştiriyor. Rusya ve Venezuela gibi ülkelerde otoriter idare pekişirken sivil özgürlükler daha da kısıtlandı.
Bugün 100 yıl öncesine kıyasla hayli daha fazla ülke demokratik olarak isimlendirilse da 2000’li yılların başında demokratikleşme süreci global olarak durdu.
Demokrasi farklı hallerde karşımıza çıkar
Demokrasi ekseriyetle ikili bir kavram olarak düşünülür: Bir ülke ya demokratiktir ya da değildir.
Gerçekte ise durum daha farklı. V-Dem araştırmacıları ülkeleri dört geniş kategoride sınıflandırıyor.
Çin ve Katar üzere kapalı otokrasilerde, yürütmenin başı ya da yasama organı için epey partili seçimler yapılmaz. Türkiye ve Venezuela üzere seçimli otokrasilerde seçimler yapılıyor lakin özgür ve adil değil.
Brezilya ve Güney Afrika üzere seçimli demokrasilerde seçimler özgür ve adildir, lakin eşitsizlik ve kimi azınlık kümeler için birtakım hakların eksikliği kelam konusu. Almanya ve İsveç üzere liberal demokrasilerde ise özgür seçimler, azınlıklar için garanti altına alınmış haklar ve güçler içinde fonksiyonel istikrar ve denetleme sistemleri bulunuyor.
V-Dem tarafınca sınıflandırılan 179 ülke, seçimli yahut kapalı otokrasiler ile liberal yahut seçimli demokrasiler içinde neredeyse eşit olarak bölünüyor. Vatikan yahut San Marino üzere Birleşmiş Milletler tarafınca tanınan birtakım ülkelere ait bilgi bulunmuyor.
Chicago Üniversitesi’nde siyaset bilimi doktorası yaparken hükümet ideolojileri ve demokrasi içindeki bağlantıyı araştıran ve kar hedefi gütmeyen Our World in Veri kuruluşunda araştırmacı olan Bastian Herre, bu çeşit bir sınıflandırmanın kimi değerli incelikleri gizleyebileceğine dikkat çekti.
Herre “Bununla Kuzey Kore ve İran’ın demokrasi olmadığını, Şili ve Norveç’in ise demokrasi olduğunu bilebiliriz” dedi. Lakin Herre İran’ın Kuzey Kore’den ne kadar daha demokratik olduğunu ya da Şili’nin Norveç’ten ne kadar daha az demokratik olduğunu bilemeyeceğimizi de kelamlarına ekledi.
Bu cins kategorilerin demokrasideki gerilemeleri olduğu üzere tespit etmek için epey da kullanışlı olmadığını söyleyen Herre, “Eğer bir erken ikaz sistemine sahip olmak istiyorsak, bunlar hakikat kıstaslar değil” dedi ve ekledi: “Bunlar fakat demokratik çöküş oldukcatan gerçekleştiğinde devreye girecektir.”
Liberal Demokrasi Endeksi (LDI) işte bu noktada devreye giriyor. LDI 0 ile 1 içinde değişiyor. Bedel ne kadar yüksekse, bir ülke liberal demokrasi ülkülerine o kadar yakın demektir.
LDI’de tıpkı kategorideki ülkeler içinde değerli farklılıklar ortaya çıkıyor. LDI ayrıyeten araştırmacıların bir ülkedeki demokrasi durumunun her yıl nasıl değiştiğini görmelerini sağlıyor. Bu bilhassa değerli, zira günümüzde demokrasiler ekseriyetle bir gecede ölmüyor.
Demokrasiler çökmedilk evvel aşınıyor
Tanklar yürütülüyor, birlikler harekete geçiriliyor ve demokrasi bir patlamayla (ya da bir dizi patlamayla) sona eriyor – otoriterliğe yönelen ülkeleri düşündüğümüzde aklımıza ekseriyetle darbeler geliyor.
Bu cins ele geçirmeler hala gerçekleşiyor olsa da, otokrasiye geçişler ekseriyetle daha kademeli oluyor ve eski sistemden geriye fazlaca az şeyin kaldığı noktaya kadar etaplı olarak gelişiyor.
Otokrasiye dönüşen yerleşik demokrasilerin en son örneklerinde yaşanan durum buydu. Bu durum bununla birlikte hala demokratik olan lakin kaygan bir taban üzerinde bulunan ülkelerde de yaşanıyor.
Otokrasiye dönüşte liberal olmayan önderlerin seçilmesi etkili
Otokrasiye yanlışsız en keskin dönüşler çoğunlukla Brezilya’da Bolsonaro, Polonya’da Andrzej Duda, Macaristan’da Viktor Orban, Türkiye’de Recep Tayyip Erdoğan ve Hindistan’da Narendra Modi üzere liberal olmayan önderlerin seçilmesiyle tıpkı vakte denk geldi.
Harvard Üniversitesi’nde Brezilyalı bir devlet kurumları araştırmacısı olan Fernando Bizzarro, mevcut problemlerin ağırlaşmasında bu çeşit anti-demokratik siyasetçilerin yükselişinin ekseriyetle bir faktör olduğunu söylemiş oldu.
“Bu başkanların iktidara gelebilmesi için klasik partilerde kriz üzere öteki ögelere da gereksiniminiz var” diyen Bizzarro, artan siyasi düşmanlığın da bir rol oynayabileceğini kelamlarına ekledi. Bizarro kelamlarını şöyleki sürdürdü: “Kutuplaşma, rakibinizden o kadar nefret ediyorsunuz ki, ondan kurtulmak için demokrasiyi yok etmek de dahil her şeyi yapabileceğiniz hissini yaratıyor.”
V-Dem 1900 yılından bu yana 81 ülkede demokratik çürüme devrini kayıt altına aldı – bunların 50’si 2000 yılından bu yana gerçekleşti. Olayların yaklaşık yüzde 75’inde kriz, büsbütün otokrasiye geçişle sonuçlandı.
Demokratik gerileme devirlerini inceleyen araştırmacılardan biri olan Sebastian Hellmeier, “Otokratikleşmeyi teşvik eden aktörler çoklukla en zirvedeki yöneticiler ve büyük parlamento sıklıklarına sahip olabilirler” diyor. Hellmeier durumu şu biçimde tanım ediyor: “Sonunda, hayli geç olana kadar durdurulması güç olan epeyce sayıda küçük değişiklikle, yani bir milyon küçük kesikle, mevt gerçekleşiyor.”
Peki ya hayatta kalan demokrasiler?
Hellmeier ve meslektaşları, demokraside bir krizin ne vakit yaşandığını tespit etmenin ötesinde, niye birtakım demokrasilerin dağıldığını ve oburlarının sağlam kaldığını anlamayı amaçlıyor.
Araştırmacılar daha epeyce seçimlerin rekabetçiliği ve adilliği ile ilgilendikleri için biraz farklı bir ölçüm kullandılar: Seçimsel Demokrasi Endeksi (EDI). EDI, LDI üzere çalışıyor, lakin sivil özgürlükler yahut güçler içindeki istikrar ve denetleme üzere ögeleri dikkate almıyor.
Araştırmaya nazaran demokratik esneklik iki etapta ortaya çıkıyor. Birinci kademede, ülkeler demokratik bir krizin başlamasını büsbütün önleyebiliyor. Araştırmacılar buna “başlangıç direnci” ismini veriyor. Yakın geçmişte demokratik gerileme yaşamamış ülkeler olarak Finlandiya ve Kanada başlangıç direncine örnek.
“Çöküş direnci” ise demokratik krizlerin baş gösterdiği fakat siyasi sistem çökmedilk evvel durdurulduğu ülkelerde ortaya çıkıyor. Başlangıç direncinden daha az görülen çöküş direnci yakın vakitte Ekvator ve Güney Kore üzere ülkelerde gözlemlendi.
Yüksek ekonomik kalkınma seviyesi “başlangıç direnciyle” bağlı – lakin bir demokrasi krizinin başlaması halinde bunun kararınu etkilemiyor üzere görünüyor. Komşu demokratik ülkelerin olması, bir ülkenin gerilemeden kurtulma maharetinde kıymetli bir faktör üzere görünüyor.
Hellmeier: kuvvetli bir yargı siper bakılırsavi bakılırsabilir
Daha uzun bir demokrasi geleneği ve tesirli bir bağımsız yargı, her iki cins demokratik dirençle de bağlı. Araştırmacı Hellmeier, uzun müddettir devam eden demokratik kurumların varlığının, vatandaşların demokrasiyi “şehirdeki tek oyun” olarak düşünmelerine yardımcı olabileceğini ve siyasi aktörleri hareketlerini yerleşik kurallarla sınırlamaya zorlayabileceğini söylemiş oldu.
Hellmeier, kuvvetli bir yargının, “kendini beğenmiş bir başkanın çoka kaçması durumunda son siper nazaranvi” gorebileceğini söylemiş oldu. Birtakım durumlarda, bilhassa de nazarance daha zayıf kurumlara sahip ülkelerde, dış faktörler kıymetli bir rol oynayabiliyor.
Demokrasiyi korumak için muhalefet gerekir
2013 yılında Ekvador Devlet Lideri Rafael Correa üst üste üçüncü seçimini kazandı. Ekonomik büyüme ve refah önlemlerini genişletmesi niçiniyle desteklenen tanınan bir siyasetçiydi. Lakin vazife müddetine medya, muhalefet ve sivil toplum için özgürlüklerin azalması da damgasını vurdu.
Correa demokrasilerin karşı koymakta zorlandığı tipten bir başkandı. Bu durum ekonomik büyümenin durması ve Correa hükümetinin Brezilyalı mühendislik şirketi Odebrecht’in karıştığı bir yolsuzluk skandalının ortasında kalmasıyla değişti.
Correa 2017’de yine aday olmamaya karar verdi, bunun yerine lider yardımcısı Lenin Moreno’yu destekledi. Moreno kazandı, lakin eski akıl hocasıyla bağlarını kopardı ve birtakım anayasal değişiklikleri ve kısıtlayıcı düzenlemeleri geri almaya devam etti.
Oxford Üniversitesi’nde doktora daha sonrası araştırmacı olan Melis Laebens, bunun tehdit altındaki demokrasiler için bir güzelleşme yolu örneği olduğunu söylemiş oldu. Laebens’e bakılırsa müstakbel otokratlar iç siyasette kuvvetli bir hakimiyete sahip olsalar bile, ekonomik krizler ve yolsuzluk soruşturmaları üzere beklenmedik olaylar onları savunmasız bırakabiliyor.
“Odebrecht meselade, soruşturmanın memleketler arası olması Correa’nın müttefiklerine durumlarını değiştirmeleri için baskı yapmak açısından fazlaca fark yarattı” diyen Laebens, “Önemli olan muhalefetin eline bir fırsat geçtiğinde, iktidarı yerinden edemese bile, en azından birtakım legal güç kaynaklarını koruyabilmesidir” dedi.
Ekvador hem de demokratik gerilemenin görünüşte bilakis dönmesinin akabinde neler olabileceğine dair uyarıcı bir öykü fonksiyonu görüyor. bu biçimdedan beri ülkede durmak bilmeyen protestolar yaşanıyor. Mevcut lider Guillermo Lasso azil oylamasından yeni kurtuldu. Correa yolsuzluktan hatalı bulundu ve ülkeyi terk etti. Lakin hala siyasi nüfuzu sürüyor ve azalmış da olsa hala destekleyenleri var.
Laebens, “kimi vakit çok bir yürütme gücüyle çok bir hükümet zayıflığı dönüşümlü olabilir” dedi ve şöyleki devam etti: “Bu olaylar uzun vadede siyaseti dönüştürebilir. Lakin nadiren ortadan kaybolurlar.”
Brezilya meselade Bolsonaro 2 Ekim’de yapılacak birinci çeşit başkanlık oylamasında seçmenlerin karşısına çıkacak. Bir yargıç tarafınca 2018’de aday olmasını engelleyen suçlamalardan aklanan Bolsonaro’nun ana rakibi Luis Inacio Lula da Silva şu anda anketlerde favori. Bolsonaro’yu iktidardan “ancak ilah uzaklaştırabilir mi?” bilinmez ancak milyonlarca kişi oylarını bu hedefle kullanıyor