bencede
New member
Ukrayna’nın kuzey doğusunda başlatılan karşı taarruzda, Ruslar’ın elinde olan geniş topraklar ele geçirdi ve Rus askerleri kaçmak zorunda bırakıldı.
Ancak çabucak hemen özgürleştirilmiş bu topraklarda, ıstırap ve rahatlama bir ortada yaşanıyor. İşgal mühletince yaşanan azaba ait tanıklıklar gün yüzüne çıkıyor.
Harkov yakınındaki Balakliya’da yaşayan Artem, BBC’ye 40 günden çok Ruslar tarafınca tutulduğunu ve elektrikle azaba uğradığını anlattı.
Balakliya 8 Eylül’de işgalden kurtarıldı. Kasaba altı aydır Rusların elindeydi.
Anlatılanlara bakılırsa, acımasızlığın merkezi kentin polis merkeziydi. Ruslar burayı üs olarak kullanıyordu.
Artem, başka hücrelerden de acıya bağlı çığlıklar duyduğunu söylemiş oldu.
İşgalcilerin çığlık seslerinin öbür hücrelerde duyulması için yüksek bir sesi olan havalandırmayı da kapattığını söyleyen Artem, bayanlara dahi azap yapıldığını anlattı.
Artem birtakım bireylerin gün çok elektrik şoku azabına uğradığını, kendisine ise bir kere elektrik verildiğini söylemiş oldu:
“İki kabloyu tutmaya zorladılar beni.
“Bir elektrik jeneratörü vardı. Ne kadar süratli döndürülürse voltaj o kadar artıyordu. Şayet bırakırsan seni bitiririz dediler.
“daha sonra soru sormaya başladılar. Palavra söylemiş olduğimi tez ettiler ve jeneratörü döndürmeye başladılar. Voltaj giderek arttı.”
Balakliya halkı anlatıyor
Artem, kardeşinin üniformalı fotoğrafının bulunması niçiniyle Ruslar tarafınca tutulduğunu söylemiş oldu.
Artem, Balakliya’daki bir öteki erkeğin de Ukrayna bayrağı taşıması niçiniyle 25 gün esir tutulduğunu söylemiş oldu.
İlkokul yöneticisi Tatiana da birebir polis merkezinde 3 gün tutulduğunu anlattı.
Tatiana da öteki hücrelerde çığlık duyduğunu söylemiş oldu.
O polis merkezini ziyaret ettik ve dar hücrelerden birinde duvara kazınmış dua kelamları gördük. Duanın yanında kaç gün geçirildiğini gösteren çentikler de vardı.
Ukrayna polisi iki kişilik hücrelere sekiz kişi kadar konulduğunu söylemiş oldu.
“Putin niye benim çocuğumu öldürdü?”
Balakliya yollarında zırhlı araçlar terk edilmiş durumda… Kent merkezinde ise Ukrayna bayrağı bir daha dalgalanıyor.
Gıda yardımı yapan bir kamyonun etrafında kalabalık toplanıyor. Sıraya girenlerin birden fazla yaşlı ve yorgun kişiler… Lakin tıpkı sırada birbirlerine uzun mühlet daha sonra rastlayan arkadaşların memnunluğu da var.
Buraya kısa bir yürüyüş arasında, komşuları tarafınca süratlice gömülen birinin mezarına geliyoruz.
Ahşap haç ile işaretlenen mezar, Petro Şekel isimli bir taksiciye ilişkin. Yanında ise kimliği hala bilinmeyen yolcusu gömülmüş…
Polis cenazeleri mezardan çıkararak ceset torbasına koyarken havayı mevtin kokusu kaplıyor.
Yetkililer bu iki erkeğin, işgalin son gününde Rus denetim noktasında vurulduğunu söylüyor.
Petro’nun annesi Valentina, oğlunun cenazesine bakarken haykırmaya başlıyor, “Putin’e sormak istiyorum, niye benim çocuğumu öldürdü?” diyor.
Ve devam ediyor:
“niçin? Bu silahlarla buraya gelmesini kim istedi? Yalnızca çocuklarımızı değil bizi de, anneleri de öldürdü. Bugün ben meyyit bir hanımım. Tüm dünyadaki annelere sesleniyorum, katile karşı isyan edin”
Balakliya yolunda, Rusya’da savaşa dayanağı sembolize eden ‘Z’ harfi çizilmiş askeri araçları görüyoruz.
Rusların kaçarken bunları geride bıraktığı anlaşılıyor.
Yakındaki bir köyde, okula verilen ziyan bize gösteriliyor. Lokal yetkililer, Rusların ayrılırken bu binaya ziyan verdiğini söylüyor.
Harkov’un bölge valisi Oleh Syniehubov, yıkıntılar içinde öncelikli olanın su ve elektrik sağlanması olduğunu anlatıyor. Fakat güç çizgilerine giden yolların mayınlanmış olmasından korkuluyor.
Rusların geri döneceğini düşünüp düşünmediğini soruyoruz, “Savaştayız, her vakit tehlike var” karşılığını veriyor.
Ancak çabucak hemen özgürleştirilmiş bu topraklarda, ıstırap ve rahatlama bir ortada yaşanıyor. İşgal mühletince yaşanan azaba ait tanıklıklar gün yüzüne çıkıyor.
Harkov yakınındaki Balakliya’da yaşayan Artem, BBC’ye 40 günden çok Ruslar tarafınca tutulduğunu ve elektrikle azaba uğradığını anlattı.
Balakliya 8 Eylül’de işgalden kurtarıldı. Kasaba altı aydır Rusların elindeydi.
Anlatılanlara bakılırsa, acımasızlığın merkezi kentin polis merkeziydi. Ruslar burayı üs olarak kullanıyordu.
Artem, başka hücrelerden de acıya bağlı çığlıklar duyduğunu söylemiş oldu.
İşgalcilerin çığlık seslerinin öbür hücrelerde duyulması için yüksek bir sesi olan havalandırmayı da kapattığını söyleyen Artem, bayanlara dahi azap yapıldığını anlattı.
Artem birtakım bireylerin gün çok elektrik şoku azabına uğradığını, kendisine ise bir kere elektrik verildiğini söylemiş oldu:
“İki kabloyu tutmaya zorladılar beni.
“Bir elektrik jeneratörü vardı. Ne kadar süratli döndürülürse voltaj o kadar artıyordu. Şayet bırakırsan seni bitiririz dediler.
“daha sonra soru sormaya başladılar. Palavra söylemiş olduğimi tez ettiler ve jeneratörü döndürmeye başladılar. Voltaj giderek arttı.”
Balakliya halkı anlatıyor
Artem, kardeşinin üniformalı fotoğrafının bulunması niçiniyle Ruslar tarafınca tutulduğunu söylemiş oldu.
Artem, Balakliya’daki bir öteki erkeğin de Ukrayna bayrağı taşıması niçiniyle 25 gün esir tutulduğunu söylemiş oldu.
İlkokul yöneticisi Tatiana da birebir polis merkezinde 3 gün tutulduğunu anlattı.
Tatiana da öteki hücrelerde çığlık duyduğunu söylemiş oldu.
O polis merkezini ziyaret ettik ve dar hücrelerden birinde duvara kazınmış dua kelamları gördük. Duanın yanında kaç gün geçirildiğini gösteren çentikler de vardı.
Ukrayna polisi iki kişilik hücrelere sekiz kişi kadar konulduğunu söylemiş oldu.
“Putin niye benim çocuğumu öldürdü?”
Balakliya yollarında zırhlı araçlar terk edilmiş durumda… Kent merkezinde ise Ukrayna bayrağı bir daha dalgalanıyor.
Gıda yardımı yapan bir kamyonun etrafında kalabalık toplanıyor. Sıraya girenlerin birden fazla yaşlı ve yorgun kişiler… Lakin tıpkı sırada birbirlerine uzun mühlet daha sonra rastlayan arkadaşların memnunluğu da var.
Buraya kısa bir yürüyüş arasında, komşuları tarafınca süratlice gömülen birinin mezarına geliyoruz.
Ahşap haç ile işaretlenen mezar, Petro Şekel isimli bir taksiciye ilişkin. Yanında ise kimliği hala bilinmeyen yolcusu gömülmüş…
Polis cenazeleri mezardan çıkararak ceset torbasına koyarken havayı mevtin kokusu kaplıyor.
Yetkililer bu iki erkeğin, işgalin son gününde Rus denetim noktasında vurulduğunu söylüyor.
Petro’nun annesi Valentina, oğlunun cenazesine bakarken haykırmaya başlıyor, “Putin’e sormak istiyorum, niye benim çocuğumu öldürdü?” diyor.
Ve devam ediyor:
“niçin? Bu silahlarla buraya gelmesini kim istedi? Yalnızca çocuklarımızı değil bizi de, anneleri de öldürdü. Bugün ben meyyit bir hanımım. Tüm dünyadaki annelere sesleniyorum, katile karşı isyan edin”
Balakliya yolunda, Rusya’da savaşa dayanağı sembolize eden ‘Z’ harfi çizilmiş askeri araçları görüyoruz.
Rusların kaçarken bunları geride bıraktığı anlaşılıyor.
Yakındaki bir köyde, okula verilen ziyan bize gösteriliyor. Lokal yetkililer, Rusların ayrılırken bu binaya ziyan verdiğini söylüyor.
Harkov’un bölge valisi Oleh Syniehubov, yıkıntılar içinde öncelikli olanın su ve elektrik sağlanması olduğunu anlatıyor. Fakat güç çizgilerine giden yolların mayınlanmış olmasından korkuluyor.
Rusların geri döneceğini düşünüp düşünmediğini soruyoruz, “Savaştayız, her vakit tehlike var” karşılığını veriyor.