bencede
New member
Pazar günkü seçimdilk evvel konuştuğum bir Fransız seçmen “Macron’a oy vereceğim lakin yalnızca Le Pen’in cumhurbaşkanı olmasını engellemek için” demişti.
Fransa’da çok sağın iktidara gelmesini engellemek için oy vermek yeni bir olgu değil.
Ama kendisine oy verenlerin dağılımı, Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un üzerine düşünmesi gereken bir bahis.
Kendisine değil rakibi Marine Le Pen’in cumhurbaşkanlığını engellemek için oy verenlerin yanı sıra protesto hedefiyle boş yahut geçersiz oy atan milyonlar da vardı. Yüzde 42 ise rakibi Le Pen’i destekledi.
Macron’un Pour Tous (Herkes İçin) sloganının içi boşalmış gözüküyor.
Zafer konuşmasını Eyfel Kulesi önünde Fransız bayrağının önünde yapan Macron, sıradışı bir mütevazilikle ülkedeki kutuplaşmayı kabul ederek bu ayrışmayı gidermek için elinden geleni yapacağını söylemiş oldu.
Bu kolay olmayacak. Ve kendisi de bunun farkında.
Önündeki birinci zorluk, önümüzdeki ay gerçekleşecek Parlamento seçiminde çoğunluğu almak.
Fransa sırf parti tercihlerine nazaran değil, varlıklı kent merkezleri (özellikle de Paris) ve unutulmuş taşra, ulusalcılar ve enternasyonalistler, zenginler ve fakirler olarak da bölünmüş durumda.
Beş yıl evvel iktidara gelirken ne sağda ne de solda olacağını söylemiş, toplumsal adalet ve ekonomik güzelleşme vadetmişti.
Ancak evvel pandemi, akabinde da Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ekonomiyi etkiledi.
Öte yandan sağcılar ve çok sağcılar da güvenlik ve göç üzere konularda daima olarak baskı uyguladı.
Toplumsal adalet ve etraf alanındaki ıslahat vaatleri de bu süreçte ikinci planda kaldı.
Bu bahislere değer verenler, mesela dün konuştuğum bir öğretmen, Macron’un ikinci devrinin daha farklı olacağına inanmıyor.
Macron Fransa’da kutuplaştırıcı bir figür olsa da Brüksel’de seviliyor. En azından rakibi Le Pen’e kıyasla.
AB başkanları zaferinin akabinde Macron’u kutlamak için sıraya girdi.
Avrupa Komitesi Lideri’nden İspanya ve Almanya önderlerine kadar bir fazlaca siyasetçi Macron’u kutlamanın yanı sıra bunun Avrupa’ya bir inanç oyu manasına da geldiğini söylemiş olduler.
Le Pen ne kadar tutuklu bir Avrupa Birliği tersiyse Macron da o kadar ateşli bir AB savunucusu.
Kampanya takımı seçim mitinglerinde Fransa bayraklarının yanı sıra AB bayrağı da dağıtıyordu.
Uzun vakittir savunduğu AB’yi besin, güç ve savunma alanlarında daha bağımsız kılma siyasetleri, Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ve pandeminin global tedarik zincirleri üstündeki etkisinin akabinde başka Avrupa başkanları içinde da popülerleşti.
AB’nin en büyük ikinci iktisadı ve Brexit daha sonrası tek büyük askeri gücü olan Fransa, AB’nin yanı sıra NATO’da da liderlik rolüne sahip.
Le Pen’in Moskova ile tarihî bağları ve ülkeyi NATO’dan çıkarma isteği Atlantik Okyanusu’nun iki kıyısında da telaş yaratmıştı.
Bu tasalar seçimin akabinde yerini rahatlamaya bıraktı.
Fransa’da çok sağın iktidara gelmesini engellemek için oy vermek yeni bir olgu değil.
Ama kendisine oy verenlerin dağılımı, Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un üzerine düşünmesi gereken bir bahis.
Kendisine değil rakibi Marine Le Pen’in cumhurbaşkanlığını engellemek için oy verenlerin yanı sıra protesto hedefiyle boş yahut geçersiz oy atan milyonlar da vardı. Yüzde 42 ise rakibi Le Pen’i destekledi.
Macron’un Pour Tous (Herkes İçin) sloganının içi boşalmış gözüküyor.
Zafer konuşmasını Eyfel Kulesi önünde Fransız bayrağının önünde yapan Macron, sıradışı bir mütevazilikle ülkedeki kutuplaşmayı kabul ederek bu ayrışmayı gidermek için elinden geleni yapacağını söylemiş oldu.
Bu kolay olmayacak. Ve kendisi de bunun farkında.
Önündeki birinci zorluk, önümüzdeki ay gerçekleşecek Parlamento seçiminde çoğunluğu almak.
Fransa sırf parti tercihlerine nazaran değil, varlıklı kent merkezleri (özellikle de Paris) ve unutulmuş taşra, ulusalcılar ve enternasyonalistler, zenginler ve fakirler olarak da bölünmüş durumda.
Beş yıl evvel iktidara gelirken ne sağda ne de solda olacağını söylemiş, toplumsal adalet ve ekonomik güzelleşme vadetmişti.
Ancak evvel pandemi, akabinde da Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ekonomiyi etkiledi.
Öte yandan sağcılar ve çok sağcılar da güvenlik ve göç üzere konularda daima olarak baskı uyguladı.
Toplumsal adalet ve etraf alanındaki ıslahat vaatleri de bu süreçte ikinci planda kaldı.
Bu bahislere değer verenler, mesela dün konuştuğum bir öğretmen, Macron’un ikinci devrinin daha farklı olacağına inanmıyor.
Macron Fransa’da kutuplaştırıcı bir figür olsa da Brüksel’de seviliyor. En azından rakibi Le Pen’e kıyasla.
AB başkanları zaferinin akabinde Macron’u kutlamak için sıraya girdi.
Avrupa Komitesi Lideri’nden İspanya ve Almanya önderlerine kadar bir fazlaca siyasetçi Macron’u kutlamanın yanı sıra bunun Avrupa’ya bir inanç oyu manasına da geldiğini söylemiş olduler.
Le Pen ne kadar tutuklu bir Avrupa Birliği tersiyse Macron da o kadar ateşli bir AB savunucusu.
Kampanya takımı seçim mitinglerinde Fransa bayraklarının yanı sıra AB bayrağı da dağıtıyordu.
Uzun vakittir savunduğu AB’yi besin, güç ve savunma alanlarında daha bağımsız kılma siyasetleri, Rusya’nın Ukrayna’yı işgali ve pandeminin global tedarik zincirleri üstündeki etkisinin akabinde başka Avrupa başkanları içinde da popülerleşti.
AB’nin en büyük ikinci iktisadı ve Brexit daha sonrası tek büyük askeri gücü olan Fransa, AB’nin yanı sıra NATO’da da liderlik rolüne sahip.
Le Pen’in Moskova ile tarihî bağları ve ülkeyi NATO’dan çıkarma isteği Atlantik Okyanusu’nun iki kıyısında da telaş yaratmıştı.
Bu tasalar seçimin akabinde yerini rahatlamaya bıraktı.