bencede
New member
Sabah saatin 5’ydi. Geçen Perşembe Ömer, Ukrayna’nın başşehri Kiev’deki konutunda patlamaların sesiyle uyandı. Sesler tanıdıktı ve memleketi Suriye’de yaşadıkları geldi aklına çabucak.
Ömer, 11 yıllık iç savaşta, diğer bir ülkede huzurlu bir hayat umuduyla ülkesini terk etmek zorunda kalan yaklaşık yedi milyon Suriyeliden biri.
Dört aydır karısı Irine ile Kiev’de yaşıyor.
Ömer, BBC’ye “Evimiz sekiz şiddetli patlamayla sarsıldı. Rus birlikleri Ukrayna’nın farklı bölgelerine havadan, karadan ve denizden saldırmaya başlamıştı” dedi.
Suriye’deki savaştan acil durumda yapması gerekenleri biliyordu:
“Bomba seslerini duyduktan daha sonra bir saat kadar bekledik. daha sonra çıkıp otomobilin deposunu doldurdum. İki saat bekledikten daha sonra benzinimizi aldık. daha sonra süpermarkete gidip, üç saat bekledikten daha sonra erzak aldık.”
Yiyecek, pil ve ampul üzere şeyler almıştı.
Bodrumu sığına dönüştürdü
Kiev’e her gün biraz daha yaklaşan Rus birliklerine karşı, onları bodrum katın soğuk duvarları, alçak tavanı, plastik torbalar ve tozlu eşyalar koruyacaktı.
Artık bir sığınağa dönüştürdükleri bodrumun bir köşesinde kendilerine derme çatma bir yatak yaptılar.
Küçük masalarında birkaç elma ve eksi altı dereceye kadar düşen soğukta içtikleri çayları var.
Havalandırmanın olmadığı ömür alanlarını pille çalışan ampullerinin cılız ışığı aydınlatıyor.
Yerin 19 basamak altında vakit fazlaca yavaş ilerliyor ve sığınağa geçmedilk evvel gördükleri haberlerin tetiklediği dehşetleriyle baş etmeye çalışıyorlar.
Ömer, “(Korkuyoruz) zira Harkov ve Rusların eline geçen başka kentlerde olanları gördük. Televizyonda Rusların bombardımanını izledik. Yalnızca askeri yerleri vurmuyorlardı. Sivillerin nasıl öldürüldüğünü gördük” diyor.
Ukrayna’nın Kiev’den daha sonra ikinci büyük kenti olan Harkov, 24 Şubat’ta başlayan işgalin birinci maksatlarından biri olmuştu.
İşgalin altıncı gününde ülkenin kuzeydoğusundaki kentin merkezi amaç alınmış, Özgürlük Meydanı’nda opera binası, bir konser salonu ve birtakım resmi binalar vurulmuştu.
Lokal yetkililer bu biçimde atakta en az 10 kişinin öldüğünü 35 kişinin de yaralandığını açıklamıştı.
bir daha Rusya
Ömer bir “deja vu” yaşıyordu. bir daha karşısında Rus birlikleri vardı.
Rus birlikleri Suriye’de iç savaşın başladığı Eylül 2015’ten daha sonra bu ülkede epeyce sayıda hava harekatı düzenledi.
Rusya, Hizbullah ve İran’la bir arada, 2000’den ölen babası Hafız Esad’ın yerine geçen Suriye Devlet Lideri Beşar Esad’ı destekliyor.
Halep’de Rus bombardımanıyla yerle bir olan binalar (17 Ekim 2016)
Rusya’nın savaştan evvel Suriye’de üsleri vardı.
Rusya, Suriye’de yalnızca ‘teröristleri’ gaye aldığını söylüyor, ancak aktivistler Rus askerlerinin sık sık isyancı kümeleri ve sivilleri öldürdüğünü söylüyor.
Ömer, “Rusya’nın saldırganlığını ve şiddetinin derecesini biliyorum” diyor.
Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu Unicef’e göre Suriye’deki savaşta şimdiye kadar 12 bin çocuk öldü ya da yaralandı.
Suriye genelindeki aktivistlerden data toplayan İhlal Belgeleme Merkezi, Suriye’de sivillere hücumlar dahil, insan hakları ihlallerinin dökümünü tutuyor.
Kuruluşa nazaran Aralık 2020 prestijiyle Suriye’de çatışmalar niçiniyle 226.374 kişi ömrünü kaybetti.
Bunların 135.634’ünü sivil vefatları oluşturuyor.
‘Ailemi bir savaştan ötekini mi götürmeliyim?”
Ashraf Rosh, Gazze Şeridi doğumlu bir Filistinli. 2009’dan beri karısı, iki çocuğu, kayınpederi ve kayınbiraderiyle Ukrayna’nın Krivyi Rih kentinde yaşıyor. Kiev’de elektronik mühendisi olarak çalışıyor.
Oğlu işgal başladığında, Harkov Üniversitesi’nde jet motoru mühendisliği okuyordu ve birinci sınıftaydı.
Ashraf BBC’ye, “İlk sömestirde o kadar memnundu ki. İkinci sömestir Pazartesi günü başlayacaktı. Artık geleceğinin ve üniversite eğitimi talihinin yok olduğunu düşünüyor” kelamlarıyla oğlunun yaşadığı hayal kırıklığını anlatıyor.
Ömer üzere Ashraf için de savaş yeni bir şey değil. Lakin buradaki savaşın Gazze’de gördüğünden daha tehlikeli olabileceğini söylüyor.
Rusya’nın nükleer silahlarına gönderme yaparak “Filistinli olduğum için savaşı birinci sefer görmüyorum. Ancak bu savaş büyürse, bayağı savaşlara benzemeyebilir” diyor.
Birleşmiş Milletler’in datalarına nazaran savaş niçiniyle ülkelerini terk etmek zorunda kalan Ukraynalıların sayısı bir buçuk milyonu aştı. Avrupa Birliği, savaştan kaçan insanların sayısının 4 milyona kadar çıkabileceğini kestirim ediyor.
Ashraf, ailesi ve Ukraynalı mülteciler için gelecek belgisiz. Lakin hepsi meskenlerine dönmenin bir seçenek olmadığını biliyor:
“Bir Filistinli ve Gazzeli olarak fazla seçeneğim yok. Seçeneklerim tasa verici, sınırılı ve bilinmeyen. Ailemi bir savaştan diğer bir savaşa mı taşımalıyım?”
Ömer, 11 yıllık iç savaşta, diğer bir ülkede huzurlu bir hayat umuduyla ülkesini terk etmek zorunda kalan yaklaşık yedi milyon Suriyeliden biri.
Dört aydır karısı Irine ile Kiev’de yaşıyor.
Ömer, BBC’ye “Evimiz sekiz şiddetli patlamayla sarsıldı. Rus birlikleri Ukrayna’nın farklı bölgelerine havadan, karadan ve denizden saldırmaya başlamıştı” dedi.
Suriye’deki savaştan acil durumda yapması gerekenleri biliyordu:
“Bomba seslerini duyduktan daha sonra bir saat kadar bekledik. daha sonra çıkıp otomobilin deposunu doldurdum. İki saat bekledikten daha sonra benzinimizi aldık. daha sonra süpermarkete gidip, üç saat bekledikten daha sonra erzak aldık.”
Yiyecek, pil ve ampul üzere şeyler almıştı.
Bodrumu sığına dönüştürdü
Kiev’e her gün biraz daha yaklaşan Rus birliklerine karşı, onları bodrum katın soğuk duvarları, alçak tavanı, plastik torbalar ve tozlu eşyalar koruyacaktı.
Artık bir sığınağa dönüştürdükleri bodrumun bir köşesinde kendilerine derme çatma bir yatak yaptılar.
Küçük masalarında birkaç elma ve eksi altı dereceye kadar düşen soğukta içtikleri çayları var.
Havalandırmanın olmadığı ömür alanlarını pille çalışan ampullerinin cılız ışığı aydınlatıyor.
Yerin 19 basamak altında vakit fazlaca yavaş ilerliyor ve sığınağa geçmedilk evvel gördükleri haberlerin tetiklediği dehşetleriyle baş etmeye çalışıyorlar.
Ömer, “(Korkuyoruz) zira Harkov ve Rusların eline geçen başka kentlerde olanları gördük. Televizyonda Rusların bombardımanını izledik. Yalnızca askeri yerleri vurmuyorlardı. Sivillerin nasıl öldürüldüğünü gördük” diyor.
Ukrayna’nın Kiev’den daha sonra ikinci büyük kenti olan Harkov, 24 Şubat’ta başlayan işgalin birinci maksatlarından biri olmuştu.
İşgalin altıncı gününde ülkenin kuzeydoğusundaki kentin merkezi amaç alınmış, Özgürlük Meydanı’nda opera binası, bir konser salonu ve birtakım resmi binalar vurulmuştu.
Lokal yetkililer bu biçimde atakta en az 10 kişinin öldüğünü 35 kişinin de yaralandığını açıklamıştı.
bir daha Rusya
Ömer bir “deja vu” yaşıyordu. bir daha karşısında Rus birlikleri vardı.
Rus birlikleri Suriye’de iç savaşın başladığı Eylül 2015’ten daha sonra bu ülkede epeyce sayıda hava harekatı düzenledi.
Rusya, Hizbullah ve İran’la bir arada, 2000’den ölen babası Hafız Esad’ın yerine geçen Suriye Devlet Lideri Beşar Esad’ı destekliyor.
Halep’de Rus bombardımanıyla yerle bir olan binalar (17 Ekim 2016)
Rusya’nın savaştan evvel Suriye’de üsleri vardı.
Rusya, Suriye’de yalnızca ‘teröristleri’ gaye aldığını söylüyor, ancak aktivistler Rus askerlerinin sık sık isyancı kümeleri ve sivilleri öldürdüğünü söylüyor.
Ömer, “Rusya’nın saldırganlığını ve şiddetinin derecesini biliyorum” diyor.
Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu Unicef’e göre Suriye’deki savaşta şimdiye kadar 12 bin çocuk öldü ya da yaralandı.
Suriye genelindeki aktivistlerden data toplayan İhlal Belgeleme Merkezi, Suriye’de sivillere hücumlar dahil, insan hakları ihlallerinin dökümünü tutuyor.
Kuruluşa nazaran Aralık 2020 prestijiyle Suriye’de çatışmalar niçiniyle 226.374 kişi ömrünü kaybetti.
Bunların 135.634’ünü sivil vefatları oluşturuyor.
‘Ailemi bir savaştan ötekini mi götürmeliyim?”
Ashraf Rosh, Gazze Şeridi doğumlu bir Filistinli. 2009’dan beri karısı, iki çocuğu, kayınpederi ve kayınbiraderiyle Ukrayna’nın Krivyi Rih kentinde yaşıyor. Kiev’de elektronik mühendisi olarak çalışıyor.
Oğlu işgal başladığında, Harkov Üniversitesi’nde jet motoru mühendisliği okuyordu ve birinci sınıftaydı.
Ashraf BBC’ye, “İlk sömestirde o kadar memnundu ki. İkinci sömestir Pazartesi günü başlayacaktı. Artık geleceğinin ve üniversite eğitimi talihinin yok olduğunu düşünüyor” kelamlarıyla oğlunun yaşadığı hayal kırıklığını anlatıyor.
Ömer üzere Ashraf için de savaş yeni bir şey değil. Lakin buradaki savaşın Gazze’de gördüğünden daha tehlikeli olabileceğini söylüyor.
Rusya’nın nükleer silahlarına gönderme yaparak “Filistinli olduğum için savaşı birinci sefer görmüyorum. Ancak bu savaş büyürse, bayağı savaşlara benzemeyebilir” diyor.
Birleşmiş Milletler’in datalarına nazaran savaş niçiniyle ülkelerini terk etmek zorunda kalan Ukraynalıların sayısı bir buçuk milyonu aştı. Avrupa Birliği, savaştan kaçan insanların sayısının 4 milyona kadar çıkabileceğini kestirim ediyor.
Ashraf, ailesi ve Ukraynalı mülteciler için gelecek belgisiz. Lakin hepsi meskenlerine dönmenin bir seçenek olmadığını biliyor:
“Bir Filistinli ve Gazzeli olarak fazla seçeneğim yok. Seçeneklerim tasa verici, sınırılı ve bilinmeyen. Ailemi bir savaştan diğer bir savaşa mı taşımalıyım?”