bencede
New member
BBC, hata iştiraki ve inkar külçeşidinin, İtalya’da, din bakılırsavlilerinin karıştığı cinsel istismar olaylarının gerçek boyutlarını nasıl gözlerden sakladığını ortaya çıkardı.
Araştırdığımız şok edici bir örnek, Kilise bünyesindeki istismarcıların nasıl adaletten kaçabildiğini ortaya koydu.
İhtar: Bu haber okuyucuları rahatsız edebilecek detaylar içeriyor.
Bu haberde ondan “Mario” diye kelam edeceğiz. El sıkışırken hafifçeçe geri çekiliyor. Hala fizikî temas konusunda rahat olmadığı açık.
Onu söyleşiye girişte rahatlatması umuduyla sorduğum birinci soru “Nasılsın?” ile çabucak darmadağın oluyor.
Kekeleyerek, gözyaşları içinde zar güç “Bu söyleşi beni olanlara geri gdolayıyor” diyebiliyor.
Mario, çocukluğunda bir rahibin elinde, kendi sözüyle “seks kölesi” olarak yaşadıklarını daha evvel hiç bir gazeteciye anlatmamış.
Seyahatimiz, Mario’nun tüyler ürpertici tanıklığı ile başlayacak, onu istismar eden şahısla şahsen yüzleşerek ve nihayet, bugüne kadar bu rahibin hala kilisede Ayin yönetmesine müsaade verenlerden cevap almaya çalışarak devam edecek.
Mario’nunki, İtalya’da din erkeklerinın karıştığı ve hiç bir vakit yanlışsız düzgün bir cezayla karşılaşmayan sayısız cinsel istismar kıssasından biri.
Rahip sayısının en yüksek olduğu ülke bulunmasına ve Katolik Kilisesi’nin merkezi Vatikan’ın çabucak yanı başında olmasına karşın İtalya, cinsel istismar konusunda hiç bir resmi kayıt tutmuyor ve hiç bir kamu soruşturması açmış değil.
Vatikan’ın gölgesindeki İtalya’nın günahları, karanlık bir örtünün altında saklanmış duruyor.
‘O, ben ve İsa içinde bir sırdı’
Mario “Tabii, bana bunun bir sır olduğu söylendi. O, ben ve İsa içinde bir sırdı bu” diyor.
Bu sır Mario’nun anlatımına göre Peder Gianni Bekiaris isimli bir rahibin ona 8 yaşında başlayıp 16 yıl sürdürdüğü dehşet verici bir istismardı.
Mario’nun avukatı tarafınca yapılan ve burada aktarılamayacak kadar açık ve çarpıcı detaylar içeren dava özetinde, 1996 yılındaki birinci tecavüzün “evvel planlanarak” gerçekleştirildiği anlatılıyor.
Bekiaris otelde ikisi için yalnızca tek kişilik bir yatak olan bir oda ayırıyor. daha sonrasında Mario’nun “canı yanarak ve kanayarak … sükunet içinde ağladığı” anlatılıyor.
Bekiaris sonrasındasında Mario’nun anne ve babasına, tecavüzün yaşandığı otelin yerini gösteren bir poster “hediye etti”. bir daha tecavüzün tarih ve saatini de not ettiği posterin altına “Soğuk dağlarda geçirdiğimiz iki günün anısına” yazdı.
Bu not ve poster, işlenen hatanın çarpıtılarak kaydedilmesi, ve Mario’nun babasıyla bağının gergin olmasından yararlanan rahibin, duygusal olarak kırılgan durumdaki çocuğu nasıl manipüle ettiğini sergileyen bir evrak üzere.
Belgedeki özette Bekiaris’in Mario’yu ses çıkarmaması için tehdit ettiği ve “olanların … beraberinde çocuğun kendisinin de yanlışı olduğunu” söylemiş olduği de sav ediliyor.
Mario “Ben büyürken, annem ve babama, onun konutunda yatıya gidip gidemeyeceğimi sordu. Müsaade vermemeleri için dua ettim ancak verdiler” diye anlatıyor.
Anne ve babası yaşanmakta olan tüyler ürpertici olaylardan bihaber, kıymetli bir din adamının oğullarına değer vermesinden safiyane bir gurur duyuyorlardı.
Yaşadığı travma Mario’yu uyuşturucu kullanmaya, ruhsal çöküntüye ve yeniden yine intihara teşebbüse yöneltti.
“Ruhumu çalmıştı. Kabuslar görüyordum. Hayallerimde savaşlar, Kalaşnikovlar ve el bombaları vardı” diyor.
Adalet arayışı: Kilise yargısı
Sonunda bir terapiste açıldıktan daha sonra Mario, adalet arayışını başlattı.
Birinci adım olarak Bekiaris’in üstü olan Piskopos Ambrogio Spreafico’yla konuştu. Piskopos Katolik Kilisesi’nin kendi sıkıntılarını kendi ortasında çözmesine yarayan kilise hukukuna dayanarak bir yargılama başlattı.
Kilise hukuku çerçevesinde yürütülen bu yargılamada kilise yargıçları Bekiaris’in “kendisine yöneltilen suçlamalardan mutlaka hatalı olduğuna” hükmetti. Bekiaris de istismarla ilgili kimi detaylara itiraz etmekle bir arada “suçu işlediğini kabul etmişti”. Hatta Mario’ya 112 bin euroluk bir ödeme de yaptı.
Lakin kilise yargıçları Mario’nun talebi doğrultusunda Bekiaris’in rahipliğine son vermedi. Onun yerine Bekiaris’in ömür uzunluğu küçük yaşlarındakilerle çalışmasını yasaklamayı tercih etti.
Hayal kırıklığı ortasındaki Mario ve avukatı cezai bir soruşturma açılması için şikayetlerini İtalyan polisine taşıdı.
bu türlü başlayan ikinci yargı sürecine dair BBC’nin gördüğü evraklara göre, yargıçlar bir kere daha “iddiaların doğruluğu konusunda hiçbir kuşku bulunmadığı” kararına vardılar ve “sanığın hatasız bulunmasının mümkün olmadığına” karar verdiler.
Lakin İtalya’nın hantal hukuk sistemi içerisinde dava vakit aşımına uğradı. Bu da Bekiaris’e ceza verilememesi manasına geldi.
Bu dava, İtalya’da cinsel istismar davalarına sekte vuran ve mağdurları, ya da bir birçoklarının tercih ettiği tabirle “hayatta kalanları” adaletten yoksun bırakan hukuksal pürüzler bataklığını da sergiliyor.
İtalya’da vakit aşımı bir kabahatin bildirilmesiyle değil, işlendiği vakitten itibaren işlemeye başlıyor. Şu anda bunun adaletin yerini bulmasını engellemek ve hukuksal süreçleri uzatmak için kullanılmasına son vermek gayesiyle bir ıslahat yapılıyor lakin bu değişiklik geçmiş davalar için geçerli olmayacak.
Mussolini’nin Vatikan’la imzaladığı antlaşma
Mario’nun avukatı Carla Corsetti bize vakit aşımının, hayatta kalanların cürmü zihnen kabullenip şikayet edebilmesi için gereken vakitten dolayı, sayısız cinsel istismar davasında adalete ulaşılmasını engellediğini söylüyor.
Lakin aslında sorunun köklerinin daha derinlerde, İtalya’nın anayasası ve 1929 yılında vaktin diktatörü Benito Mussolini tarafınca imzalanan Laterano Paktı’nda yattığını ekliyor.
Bu antlaşma Vatikan’a İtalya’dan tüzel özerklik tanımıştı. Bu da din vazifelilerinin İtalyan maddeleri yerine, fiilen onları İtalyan yargısından müdafaa potansiyeli taşıyan Vatikan hukukuna sığınmalarını mümkün kılıyor.
Avukat Corsetti “Laterano Paktı’nı koruma etmekle, ülke olarak kendi egemenlik haklarımızı sınırlıyoruz. Bunun bedelini her gün ödüyoruz ve evvela de cinsel taciz mağdurları ödüyor” diyor.
Vatikan’da kıpırdanma, Fransa’da soruşturma
Papa Francis liderliğinde Vatikan, yavaş yavaş bu kabahatlerle baş etmeye yönelik eforları artırdı. Örneğin “papalık sırrı” diye de anılan sessizlik kuralını yasa dışı ilan etti. Yakınlarda İtalyan Piskoposlar Kongresi İtalya’da birinci sefer cinsel istismardan hayatta kalanlar için dua edilecek ulusal bir gün belirledi.
Ancak eleştirel kısımlar, bu adımları en optimist yaklaşımla gecikmiş, daha sert bir bakışla ise yetersiz buluyorlar.
2019 yılında Birleşmiş Milletler İtalya’ya, din nazaranvlilerinin karıştığı cinsel istismar olayları hakkında bağımsız ve tarafsız bir soruşturma açması daveti yaptı. Lakin bu davetler şu ana kadar rastgele bir karşılık bulmadı.
Dünyanın öbür yerlerinde saklılık perdesini ortadan kaldırmaya yönelik adımlar atıldı. Fransa’da geçen yıl yapılan bir araştırma 1950 yılından bu yana en az 216 bin çocuğun, yaklaşık 3 bin 200 rahip tarafınca cinsel istismara uğradığını ortaya koydu.
İtalya’daki din vazifelilerinin sayısı Fransa’nın iki mislinden çok fakat istismar olaylarının sayısı hakkında hiç bir kayıt yok.
Vatikan duvarları içerisinde bile İtalya’nın bu bahisteki hareketsizliğini şaşkınlıkla karşılayanlar var.
Roma Papalık Üniversitesi’nin Güvenlik Enstitüsü Lideri ve Vatikan’ın Küçük yaşlarındakileri Müdafaa Komitesi üyesi Peder Hans Zollner, İtalya’yı Fransa ve öbür ülkelerin örneklerini izleyerek bu cürümleri soruşturmaya çağırdı.
“Büyük Britanya’da, Avustralya’da, ABD’de, Almanya’da toplum bu sıkıntıyla yüzleşme noktasına geldi ve daha sonra Kilise de yüzleşmek zorunda kaldı. Ancak bu farkındalık ve problemle biran evvel yüzleşme isteği çabucak hemen bu ülkede oluşmadı” dedi.
Kilisenin hatalı bulunan din bakılırsavlilerini gözden uzak barındırdığı epey sayıda tesisten biri
Kayıt tutmak istekli kuruluşlara kalmış
Peder Zollner, din nazaranvlilerinin istismarları mevzusuyla yüzleşen ülkelerde toplam rahiplerin yüzde 4 ila 5’inin suçlandığını ya da hatalı bulunduğunu söylüyor ve muhtemelen İtalya’da da emsal sayılar bulunacağını düşünüyor.
Lakin resmi kayıt tutulmaması ve İtalyan devleti tarafınca neredeyse hiçbir adım atılmaması niçiniyle, din nazaranvlileriyle ilgili cinsel istismar suçlamalarını arşivleme işi, bulabildiklerini kayda geçiren bir istekli kuruluşun üzerine kalmış.
Kendisi de cinsel istismardan ‘hayatta kalan’ Francesco Zanardi, İstismar Ağı isimli istekli kuruluşu İtalya’nın kuzeyindeki küçücük dairesinden yönetiyor.
“Yardım ve türel dayanak aramaya başladığımızda, bir duvara çarptık” diyor.
Kendilerine saklılık şartıyla verilen ayrıntıları ve medyada yer bulan haberleri bir ortaya getirerek, ülkedeki, bu kabahatleri işlediğinden kuşkulanılan, soruşturulan ya da hatalı bulunan rahiplerin bir liste ve haritasını çıkarmış. Ayrıyeten hayatta kalanlara takviye olacak bir avukatlar kümesi oluşturmuş.
Zanardi, geçtiğimiz 15 yıl ortasında 163 rahibin cinsel istismardan hatalı bulunduğunu kayda geçirmiş. Lakin bunun işlenen cürümlerin yanında hayli düşük bir sayı olduğundan emin.
“İtalya, Avrupa’dan epey başka, öbür bir gezegen gibi” diyor. “Devlet açıkça Kilise işlerine karışmaktan imtina ediyor, bedelini çocuklar ödüyor.”
Burada sorun kısmen kültürel. İtalya birtakım toplumsal konularda öteki Batı Avrupa ülkelerine kıyasla daha muhafazakar. Nüfusunun yüzde 80’inden çoksının kendisini Katolik olarak tanımladığı bir ülkede, Kilise, birçok kişi için tıpkı aileleri üzere kimliklerinin ayrılmaz bir kesimi ve ekseriyetle otoritesi sorgulanamaz bir kurum.
Kilise’nin rehabilitasyon merkezleri: Sessiz ve gözden uzak
İtalya’da Kilise’nin Peder Zollner’in tanım ettiği dokunulmazlığı ve sessizlik olgusu, istismarla suçlanan birtakım rahiplerin Kilise’nin yönettiği rehabilitasyon merkezleri ağına yerleştirilmesini mümkün kıldı.
Bu merkezler ülkenin pek epeyce yerinde var fakat haklarında fazlaca az şey biliniyor.
Roma yakınlarındaki, girmeyi başardığımız bir rehabilitasyon merkezi, her yerden uzak, işaretsiz bir yolda ve dikenli tellerle çevrili bir yer. Girişinde beyaz bir İsa peygamber heykeli var.
İçerde, orada kalan rahiplerin yatak odaları, bir ortak hayat alanı ve küçük bir şapel var.
Duvarlarda Papa Francis’in yakınlarda yaptığı ve aktarıldığına göre kurumun manevi takviye çalışmalarını övdüğü bir buçuk saatlik ziyaretten fotoğraflar asılı.
Rahipler bu merkezlere kumar ve uyuşturucu bağımlılığı da dahil hayli çeşitli sıkıntıları ötürüsıyla gönderilebiliyor. Ancak kimileri da cinsel istismarla suçlanan, soruşturulan ya da yargılanmakta olan rahipler.
Merkezin kurucusu Marco Ermes Luparia, buranın “kanun kaçakları için bir sığınak” olduğu suçlamalarını şiddetle reddediyor ve tesisin, tekrar hata işlememeleri için tedavi gördükleri bir yer olduğunda ısrar ediyor. Cinsel istismarla suçlananların bir süre “haftada iki ya da üç sefer, ağır teğe bir psikoterapi seanslarına alındığını ve sonrasındasında hareketlerinin epeyce sıkı biçimde kısıtlandığını, dışarıda yemek yemelerine bile müsaade verilmediğini” söylüyor.
Hayatta kalanlar açısından ise, istismarcıların gözden ırak kalmasını sağlayan bu bilinmeyen gizli kurumlar, kabahatin ört bas edilmesi konusundaki kabahat paydaşlığı zincirini bir kere daha gözler önüne seriyor.
Marco Ermes Luparia bu suçlamaları tümüyle reddediyor.
“Piskoposlar bir rahibin bize geldiğini ilgili makamlara bildirmek zorundalar” diyen Luparia bu merkezlerin Kilise’nin cinsel istismar hatalılarını muhafazasına yaradığı argümanına karşılık “Bugün bunu yapan bir piskopos, kendi sonunu getirmiş olur” diyor.
Bekiaris hala bakılırsavde
Başka yandan Mario üzere cinsel istismardan hayatta kalanlar için bu biçimdesi bir tedavi ve bakım imkanı yok.
Mario açısından cürmün ört bas edilmesi devam ediyor.
Ona cinsel akın ve istismarda bulunan Gianni Bekiaris, hala argüman edilen kabahatlerin işlenmeye başladığı piskoposluk bölgesinde ve hala Piskopos Ambrogio Spreafico’nun idaresi altında nazaranv yapmaya devam ediyor.
Bekiaris’i haftalarca internet üzerinden izledik ve birden çok kasabadaki pek epey kilisede, Ayin yönettiğini daha sonra bir süre daha gözden kaybolur üzere göründüğünü gördük.
Kendisi hala istismarın gerçekleştiği bölgede rahip olarak kayıtlı.
İnternette çocukların da katıldığı bir Ayin yönettiğine ait fotoğraflar bile bulduk.
İstismarcıyla yüz yüze
Bekiaris’i sonunda Roma yakınlarında bir yerde bulup, karşısına çıktık.
Ona mahkeme evrakından dokümanları ve çocukların katıldığı bir Ayin yönettiğini gösteren fotoğrafı uzattım.
Yaşadığı binayı işaret ederek “Ben burada çalışıyorum ve burada çocuk yok” dedi.
Ona kilise ortasında çocuklarla birlikte çekilmiş fotoğraflarını gösterdim.
“Onlar çocuk değil” diye yineladı ve içeri gerçek çekilmeye başladı.
“Pedofil misiniz?” diye sordum.
“Bu sizin ifadeniz” diye cevapladı.
İçeri girip “Güle güle” diyerek kapıyı yüzüme kapatmadan evvel “Hayır, mağdur ettiğiniz kişinin ifadesi” diyebildim.
Vatikan Güvenlik Enstitüsü’nden Peder Hans Zollner’e, Kilise kanunlarına bakılırsa cürmü sabit bulunan, cürmünü kabul eden ve tazminat ödeyen bir rahibe karşı nasıl bir yol izlenmesi gerektiğini sordum.
Özel olarak bu evrakla ilgili bilgisi olmadığını söylemiş oldu lakin şöyleki yanıtladı: “Eğer yargılamada kabahati işlediği sabit görülürse, şüphesiz nazaranvden alınması gerekir. Ve yaşı küçüklerle biraraya geldiği bir faaliyet açıkça verilen kararla çelişir.”
Ne var ki Bekiaris’in üstü Piskopos Ambrogio Spreafico’ya Mario’nun direkt talebi bulunmasına karşın niye bu rahibi bakılırsavden almadığını sorduğumuzda, yanlış bir şey yaptığını kabul etmiyor.
Piskopos Spreafico sonucu kendisinin değil, Vatikan’ın bu kilise yargılamasında ele alınan hususlarla ilgilenen kuvvetli organı İnanç Dokrini Konseyi’nin verdiğinde ısrar ediyor.
“Ben kuralları izledim. sonucu onlar bu türlü verdi. Benim elimde olan bir şey değildi” diyor.
Ama sanki Mario’nun kendisine gelip her şeyi anlattığı ve kilise yargısının Bekiaris’i hatalı bulduğunu bilen bir kişi olarak sanki niye Vatikan’a farklı tarafta bir karar almasını tavsiye etmedi?
Bu soruma “Suç farklı farklı gerçeklere dayanabilir. Farklı boyutlarda, farklı vakit dilimlerinde farklı gerçeklikler ortasında işlenmiş olabilir” diye cevap veriyor.
Bekiaris’in kilisede çocuklarla göründüğü fotoğrafları gösterdiğimde evvel, Vatikan’a ortada bir Ayin yönetmesinin verilen cezaya muhalif olup olmadığı konusunda danıştığını söylüyor, daha sonra “İnanç Doktrini Konseyi’ne bunun yasaklar içinde olup olmadığını soracağım. Fakat şu haliyle kararda özel olarak belirtilmiyor” diye beni temin ediyor.
Dediği üzere maddelere ters olmasa bile, bu biçimde bir geçmişi olan bir adamın rahipliğe devam etmesi en sıradan ahlaki prensiplerle çelişmiyor mu?
“Gözlemlerinizi dikkate alacağım ve mevzuyla ilgileneceğim. Müsterih olun” diye yanıtlıyor.
Biz bahisle kendimiz ilgilenerek, Vatikan’ın İnanç Doktrini Heyeti’ne sorularımızı ilettik.
Konsey cevaben Gianni Bekiaris’e verilen ömür uzunluğu çocuklarla ilgili faaliyetlerde bulunma yasağının “iyileşme ve pişman olması” amaçlanarak verildiğini, rahibin yaşı küçüklerin bulunduğu bir ayini yönetmesine “çocuklarla asla yalnız kalmaması” şartıyla müsaade verilebileceğini bildirdi.
Tüzel ayrıntılar, süreçteki boşluklar ve kararlara dair şahsî yorumlar… Bütün bunlar Gianni Bekiaris’in Rab’ın kelamını vaaz etmeyi sürdürebilmesini sağladı,
Bunlar Mario’yu adaletten yoksun ettiği üzere onu bir gün oğluyla birlikte, bölgesindeki bir kilisede, kendisine tekraren tecavüz etmekle suçlanan adamın ayini yönettiğini görme ihtimaliyle de karşı karşıya bıraktı.
İşte İtalya’nın cinsel istismar lanetiyle yüzleşememesinin, çocuklukları ve inançları zalimce ellerinden alınan ‘hayatta kalanlar’ konusunda şeffaf olmamasının bedeli bu.
Mario “Bunun tesiri yıkıcı oluyor” dediğinde nasıl yaralı olduğu açıkça görülüyor.
“Kilisenin tamamından, Papa’dan sonuncu rahibe kadar hepsinden tiksiniyorum. Vefatına tiksiniyorum.”
Habere Julian Miglierini de katkıda bulundu.
Araştırdığımız şok edici bir örnek, Kilise bünyesindeki istismarcıların nasıl adaletten kaçabildiğini ortaya koydu.
İhtar: Bu haber okuyucuları rahatsız edebilecek detaylar içeriyor.
Bu haberde ondan “Mario” diye kelam edeceğiz. El sıkışırken hafifçeçe geri çekiliyor. Hala fizikî temas konusunda rahat olmadığı açık.
Onu söyleşiye girişte rahatlatması umuduyla sorduğum birinci soru “Nasılsın?” ile çabucak darmadağın oluyor.
Kekeleyerek, gözyaşları içinde zar güç “Bu söyleşi beni olanlara geri gdolayıyor” diyebiliyor.
Mario, çocukluğunda bir rahibin elinde, kendi sözüyle “seks kölesi” olarak yaşadıklarını daha evvel hiç bir gazeteciye anlatmamış.
Seyahatimiz, Mario’nun tüyler ürpertici tanıklığı ile başlayacak, onu istismar eden şahısla şahsen yüzleşerek ve nihayet, bugüne kadar bu rahibin hala kilisede Ayin yönetmesine müsaade verenlerden cevap almaya çalışarak devam edecek.
Mario’nunki, İtalya’da din erkeklerinın karıştığı ve hiç bir vakit yanlışsız düzgün bir cezayla karşılaşmayan sayısız cinsel istismar kıssasından biri.
Rahip sayısının en yüksek olduğu ülke bulunmasına ve Katolik Kilisesi’nin merkezi Vatikan’ın çabucak yanı başında olmasına karşın İtalya, cinsel istismar konusunda hiç bir resmi kayıt tutmuyor ve hiç bir kamu soruşturması açmış değil.
Vatikan’ın gölgesindeki İtalya’nın günahları, karanlık bir örtünün altında saklanmış duruyor.
‘O, ben ve İsa içinde bir sırdı’
Mario “Tabii, bana bunun bir sır olduğu söylendi. O, ben ve İsa içinde bir sırdı bu” diyor.
Bu sır Mario’nun anlatımına göre Peder Gianni Bekiaris isimli bir rahibin ona 8 yaşında başlayıp 16 yıl sürdürdüğü dehşet verici bir istismardı.
Mario’nun avukatı tarafınca yapılan ve burada aktarılamayacak kadar açık ve çarpıcı detaylar içeren dava özetinde, 1996 yılındaki birinci tecavüzün “evvel planlanarak” gerçekleştirildiği anlatılıyor.
Bekiaris otelde ikisi için yalnızca tek kişilik bir yatak olan bir oda ayırıyor. daha sonrasında Mario’nun “canı yanarak ve kanayarak … sükunet içinde ağladığı” anlatılıyor.
Bekiaris sonrasındasında Mario’nun anne ve babasına, tecavüzün yaşandığı otelin yerini gösteren bir poster “hediye etti”. bir daha tecavüzün tarih ve saatini de not ettiği posterin altına “Soğuk dağlarda geçirdiğimiz iki günün anısına” yazdı.
Bu not ve poster, işlenen hatanın çarpıtılarak kaydedilmesi, ve Mario’nun babasıyla bağının gergin olmasından yararlanan rahibin, duygusal olarak kırılgan durumdaki çocuğu nasıl manipüle ettiğini sergileyen bir evrak üzere.
Belgedeki özette Bekiaris’in Mario’yu ses çıkarmaması için tehdit ettiği ve “olanların … beraberinde çocuğun kendisinin de yanlışı olduğunu” söylemiş olduği de sav ediliyor.
Mario “Ben büyürken, annem ve babama, onun konutunda yatıya gidip gidemeyeceğimi sordu. Müsaade vermemeleri için dua ettim ancak verdiler” diye anlatıyor.
Anne ve babası yaşanmakta olan tüyler ürpertici olaylardan bihaber, kıymetli bir din adamının oğullarına değer vermesinden safiyane bir gurur duyuyorlardı.
Yaşadığı travma Mario’yu uyuşturucu kullanmaya, ruhsal çöküntüye ve yeniden yine intihara teşebbüse yöneltti.
“Ruhumu çalmıştı. Kabuslar görüyordum. Hayallerimde savaşlar, Kalaşnikovlar ve el bombaları vardı” diyor.
Adalet arayışı: Kilise yargısı
Sonunda bir terapiste açıldıktan daha sonra Mario, adalet arayışını başlattı.
Birinci adım olarak Bekiaris’in üstü olan Piskopos Ambrogio Spreafico’yla konuştu. Piskopos Katolik Kilisesi’nin kendi sıkıntılarını kendi ortasında çözmesine yarayan kilise hukukuna dayanarak bir yargılama başlattı.
Kilise hukuku çerçevesinde yürütülen bu yargılamada kilise yargıçları Bekiaris’in “kendisine yöneltilen suçlamalardan mutlaka hatalı olduğuna” hükmetti. Bekiaris de istismarla ilgili kimi detaylara itiraz etmekle bir arada “suçu işlediğini kabul etmişti”. Hatta Mario’ya 112 bin euroluk bir ödeme de yaptı.
Lakin kilise yargıçları Mario’nun talebi doğrultusunda Bekiaris’in rahipliğine son vermedi. Onun yerine Bekiaris’in ömür uzunluğu küçük yaşlarındakilerle çalışmasını yasaklamayı tercih etti.
Hayal kırıklığı ortasındaki Mario ve avukatı cezai bir soruşturma açılması için şikayetlerini İtalyan polisine taşıdı.
bu türlü başlayan ikinci yargı sürecine dair BBC’nin gördüğü evraklara göre, yargıçlar bir kere daha “iddiaların doğruluğu konusunda hiçbir kuşku bulunmadığı” kararına vardılar ve “sanığın hatasız bulunmasının mümkün olmadığına” karar verdiler.
Lakin İtalya’nın hantal hukuk sistemi içerisinde dava vakit aşımına uğradı. Bu da Bekiaris’e ceza verilememesi manasına geldi.
Bu dava, İtalya’da cinsel istismar davalarına sekte vuran ve mağdurları, ya da bir birçoklarının tercih ettiği tabirle “hayatta kalanları” adaletten yoksun bırakan hukuksal pürüzler bataklığını da sergiliyor.
İtalya’da vakit aşımı bir kabahatin bildirilmesiyle değil, işlendiği vakitten itibaren işlemeye başlıyor. Şu anda bunun adaletin yerini bulmasını engellemek ve hukuksal süreçleri uzatmak için kullanılmasına son vermek gayesiyle bir ıslahat yapılıyor lakin bu değişiklik geçmiş davalar için geçerli olmayacak.
Mussolini’nin Vatikan’la imzaladığı antlaşma
Mario’nun avukatı Carla Corsetti bize vakit aşımının, hayatta kalanların cürmü zihnen kabullenip şikayet edebilmesi için gereken vakitten dolayı, sayısız cinsel istismar davasında adalete ulaşılmasını engellediğini söylüyor.
Lakin aslında sorunun köklerinin daha derinlerde, İtalya’nın anayasası ve 1929 yılında vaktin diktatörü Benito Mussolini tarafınca imzalanan Laterano Paktı’nda yattığını ekliyor.
Bu antlaşma Vatikan’a İtalya’dan tüzel özerklik tanımıştı. Bu da din vazifelilerinin İtalyan maddeleri yerine, fiilen onları İtalyan yargısından müdafaa potansiyeli taşıyan Vatikan hukukuna sığınmalarını mümkün kılıyor.
Avukat Corsetti “Laterano Paktı’nı koruma etmekle, ülke olarak kendi egemenlik haklarımızı sınırlıyoruz. Bunun bedelini her gün ödüyoruz ve evvela de cinsel taciz mağdurları ödüyor” diyor.
Vatikan’da kıpırdanma, Fransa’da soruşturma
Papa Francis liderliğinde Vatikan, yavaş yavaş bu kabahatlerle baş etmeye yönelik eforları artırdı. Örneğin “papalık sırrı” diye de anılan sessizlik kuralını yasa dışı ilan etti. Yakınlarda İtalyan Piskoposlar Kongresi İtalya’da birinci sefer cinsel istismardan hayatta kalanlar için dua edilecek ulusal bir gün belirledi.
Ancak eleştirel kısımlar, bu adımları en optimist yaklaşımla gecikmiş, daha sert bir bakışla ise yetersiz buluyorlar.
2019 yılında Birleşmiş Milletler İtalya’ya, din nazaranvlilerinin karıştığı cinsel istismar olayları hakkında bağımsız ve tarafsız bir soruşturma açması daveti yaptı. Lakin bu davetler şu ana kadar rastgele bir karşılık bulmadı.
Dünyanın öbür yerlerinde saklılık perdesini ortadan kaldırmaya yönelik adımlar atıldı. Fransa’da geçen yıl yapılan bir araştırma 1950 yılından bu yana en az 216 bin çocuğun, yaklaşık 3 bin 200 rahip tarafınca cinsel istismara uğradığını ortaya koydu.
İtalya’daki din vazifelilerinin sayısı Fransa’nın iki mislinden çok fakat istismar olaylarının sayısı hakkında hiç bir kayıt yok.
Vatikan duvarları içerisinde bile İtalya’nın bu bahisteki hareketsizliğini şaşkınlıkla karşılayanlar var.
Roma Papalık Üniversitesi’nin Güvenlik Enstitüsü Lideri ve Vatikan’ın Küçük yaşlarındakileri Müdafaa Komitesi üyesi Peder Hans Zollner, İtalya’yı Fransa ve öbür ülkelerin örneklerini izleyerek bu cürümleri soruşturmaya çağırdı.
“Büyük Britanya’da, Avustralya’da, ABD’de, Almanya’da toplum bu sıkıntıyla yüzleşme noktasına geldi ve daha sonra Kilise de yüzleşmek zorunda kaldı. Ancak bu farkındalık ve problemle biran evvel yüzleşme isteği çabucak hemen bu ülkede oluşmadı” dedi.
Kilisenin hatalı bulunan din bakılırsavlilerini gözden uzak barındırdığı epey sayıda tesisten biri
Kayıt tutmak istekli kuruluşlara kalmış
Peder Zollner, din nazaranvlilerinin istismarları mevzusuyla yüzleşen ülkelerde toplam rahiplerin yüzde 4 ila 5’inin suçlandığını ya da hatalı bulunduğunu söylüyor ve muhtemelen İtalya’da da emsal sayılar bulunacağını düşünüyor.
Lakin resmi kayıt tutulmaması ve İtalyan devleti tarafınca neredeyse hiçbir adım atılmaması niçiniyle, din nazaranvlileriyle ilgili cinsel istismar suçlamalarını arşivleme işi, bulabildiklerini kayda geçiren bir istekli kuruluşun üzerine kalmış.
Kendisi de cinsel istismardan ‘hayatta kalan’ Francesco Zanardi, İstismar Ağı isimli istekli kuruluşu İtalya’nın kuzeyindeki küçücük dairesinden yönetiyor.
“Yardım ve türel dayanak aramaya başladığımızda, bir duvara çarptık” diyor.
Kendilerine saklılık şartıyla verilen ayrıntıları ve medyada yer bulan haberleri bir ortaya getirerek, ülkedeki, bu kabahatleri işlediğinden kuşkulanılan, soruşturulan ya da hatalı bulunan rahiplerin bir liste ve haritasını çıkarmış. Ayrıyeten hayatta kalanlara takviye olacak bir avukatlar kümesi oluşturmuş.
Zanardi, geçtiğimiz 15 yıl ortasında 163 rahibin cinsel istismardan hatalı bulunduğunu kayda geçirmiş. Lakin bunun işlenen cürümlerin yanında hayli düşük bir sayı olduğundan emin.
“İtalya, Avrupa’dan epey başka, öbür bir gezegen gibi” diyor. “Devlet açıkça Kilise işlerine karışmaktan imtina ediyor, bedelini çocuklar ödüyor.”
Burada sorun kısmen kültürel. İtalya birtakım toplumsal konularda öteki Batı Avrupa ülkelerine kıyasla daha muhafazakar. Nüfusunun yüzde 80’inden çoksının kendisini Katolik olarak tanımladığı bir ülkede, Kilise, birçok kişi için tıpkı aileleri üzere kimliklerinin ayrılmaz bir kesimi ve ekseriyetle otoritesi sorgulanamaz bir kurum.
Kilise’nin rehabilitasyon merkezleri: Sessiz ve gözden uzak
İtalya’da Kilise’nin Peder Zollner’in tanım ettiği dokunulmazlığı ve sessizlik olgusu, istismarla suçlanan birtakım rahiplerin Kilise’nin yönettiği rehabilitasyon merkezleri ağına yerleştirilmesini mümkün kıldı.
Bu merkezler ülkenin pek epeyce yerinde var fakat haklarında fazlaca az şey biliniyor.
Roma yakınlarındaki, girmeyi başardığımız bir rehabilitasyon merkezi, her yerden uzak, işaretsiz bir yolda ve dikenli tellerle çevrili bir yer. Girişinde beyaz bir İsa peygamber heykeli var.
İçerde, orada kalan rahiplerin yatak odaları, bir ortak hayat alanı ve küçük bir şapel var.
Duvarlarda Papa Francis’in yakınlarda yaptığı ve aktarıldığına göre kurumun manevi takviye çalışmalarını övdüğü bir buçuk saatlik ziyaretten fotoğraflar asılı.
Rahipler bu merkezlere kumar ve uyuşturucu bağımlılığı da dahil hayli çeşitli sıkıntıları ötürüsıyla gönderilebiliyor. Ancak kimileri da cinsel istismarla suçlanan, soruşturulan ya da yargılanmakta olan rahipler.
Merkezin kurucusu Marco Ermes Luparia, buranın “kanun kaçakları için bir sığınak” olduğu suçlamalarını şiddetle reddediyor ve tesisin, tekrar hata işlememeleri için tedavi gördükleri bir yer olduğunda ısrar ediyor. Cinsel istismarla suçlananların bir süre “haftada iki ya da üç sefer, ağır teğe bir psikoterapi seanslarına alındığını ve sonrasındasında hareketlerinin epeyce sıkı biçimde kısıtlandığını, dışarıda yemek yemelerine bile müsaade verilmediğini” söylüyor.
Hayatta kalanlar açısından ise, istismarcıların gözden ırak kalmasını sağlayan bu bilinmeyen gizli kurumlar, kabahatin ört bas edilmesi konusundaki kabahat paydaşlığı zincirini bir kere daha gözler önüne seriyor.
Marco Ermes Luparia bu suçlamaları tümüyle reddediyor.
“Piskoposlar bir rahibin bize geldiğini ilgili makamlara bildirmek zorundalar” diyen Luparia bu merkezlerin Kilise’nin cinsel istismar hatalılarını muhafazasına yaradığı argümanına karşılık “Bugün bunu yapan bir piskopos, kendi sonunu getirmiş olur” diyor.
Bekiaris hala bakılırsavde
Başka yandan Mario üzere cinsel istismardan hayatta kalanlar için bu biçimdesi bir tedavi ve bakım imkanı yok.
Mario açısından cürmün ört bas edilmesi devam ediyor.
Ona cinsel akın ve istismarda bulunan Gianni Bekiaris, hala argüman edilen kabahatlerin işlenmeye başladığı piskoposluk bölgesinde ve hala Piskopos Ambrogio Spreafico’nun idaresi altında nazaranv yapmaya devam ediyor.
Bekiaris’i haftalarca internet üzerinden izledik ve birden çok kasabadaki pek epey kilisede, Ayin yönettiğini daha sonra bir süre daha gözden kaybolur üzere göründüğünü gördük.
Kendisi hala istismarın gerçekleştiği bölgede rahip olarak kayıtlı.
İnternette çocukların da katıldığı bir Ayin yönettiğine ait fotoğraflar bile bulduk.
İstismarcıyla yüz yüze
Bekiaris’i sonunda Roma yakınlarında bir yerde bulup, karşısına çıktık.
Ona mahkeme evrakından dokümanları ve çocukların katıldığı bir Ayin yönettiğini gösteren fotoğrafı uzattım.
Yaşadığı binayı işaret ederek “Ben burada çalışıyorum ve burada çocuk yok” dedi.
Ona kilise ortasında çocuklarla birlikte çekilmiş fotoğraflarını gösterdim.
“Onlar çocuk değil” diye yineladı ve içeri gerçek çekilmeye başladı.
“Pedofil misiniz?” diye sordum.
“Bu sizin ifadeniz” diye cevapladı.
İçeri girip “Güle güle” diyerek kapıyı yüzüme kapatmadan evvel “Hayır, mağdur ettiğiniz kişinin ifadesi” diyebildim.
Vatikan Güvenlik Enstitüsü’nden Peder Hans Zollner’e, Kilise kanunlarına bakılırsa cürmü sabit bulunan, cürmünü kabul eden ve tazminat ödeyen bir rahibe karşı nasıl bir yol izlenmesi gerektiğini sordum.
Özel olarak bu evrakla ilgili bilgisi olmadığını söylemiş oldu lakin şöyleki yanıtladı: “Eğer yargılamada kabahati işlediği sabit görülürse, şüphesiz nazaranvden alınması gerekir. Ve yaşı küçüklerle biraraya geldiği bir faaliyet açıkça verilen kararla çelişir.”
Ne var ki Bekiaris’in üstü Piskopos Ambrogio Spreafico’ya Mario’nun direkt talebi bulunmasına karşın niye bu rahibi bakılırsavden almadığını sorduğumuzda, yanlış bir şey yaptığını kabul etmiyor.
Piskopos Spreafico sonucu kendisinin değil, Vatikan’ın bu kilise yargılamasında ele alınan hususlarla ilgilenen kuvvetli organı İnanç Dokrini Konseyi’nin verdiğinde ısrar ediyor.
“Ben kuralları izledim. sonucu onlar bu türlü verdi. Benim elimde olan bir şey değildi” diyor.
Ama sanki Mario’nun kendisine gelip her şeyi anlattığı ve kilise yargısının Bekiaris’i hatalı bulduğunu bilen bir kişi olarak sanki niye Vatikan’a farklı tarafta bir karar almasını tavsiye etmedi?
Bu soruma “Suç farklı farklı gerçeklere dayanabilir. Farklı boyutlarda, farklı vakit dilimlerinde farklı gerçeklikler ortasında işlenmiş olabilir” diye cevap veriyor.
Bekiaris’in kilisede çocuklarla göründüğü fotoğrafları gösterdiğimde evvel, Vatikan’a ortada bir Ayin yönetmesinin verilen cezaya muhalif olup olmadığı konusunda danıştığını söylüyor, daha sonra “İnanç Doktrini Konseyi’ne bunun yasaklar içinde olup olmadığını soracağım. Fakat şu haliyle kararda özel olarak belirtilmiyor” diye beni temin ediyor.
Dediği üzere maddelere ters olmasa bile, bu biçimde bir geçmişi olan bir adamın rahipliğe devam etmesi en sıradan ahlaki prensiplerle çelişmiyor mu?
“Gözlemlerinizi dikkate alacağım ve mevzuyla ilgileneceğim. Müsterih olun” diye yanıtlıyor.
Biz bahisle kendimiz ilgilenerek, Vatikan’ın İnanç Doktrini Heyeti’ne sorularımızı ilettik.
Konsey cevaben Gianni Bekiaris’e verilen ömür uzunluğu çocuklarla ilgili faaliyetlerde bulunma yasağının “iyileşme ve pişman olması” amaçlanarak verildiğini, rahibin yaşı küçüklerin bulunduğu bir ayini yönetmesine “çocuklarla asla yalnız kalmaması” şartıyla müsaade verilebileceğini bildirdi.
Tüzel ayrıntılar, süreçteki boşluklar ve kararlara dair şahsî yorumlar… Bütün bunlar Gianni Bekiaris’in Rab’ın kelamını vaaz etmeyi sürdürebilmesini sağladı,
Bunlar Mario’yu adaletten yoksun ettiği üzere onu bir gün oğluyla birlikte, bölgesindeki bir kilisede, kendisine tekraren tecavüz etmekle suçlanan adamın ayini yönettiğini görme ihtimaliyle de karşı karşıya bıraktı.
İşte İtalya’nın cinsel istismar lanetiyle yüzleşememesinin, çocuklukları ve inançları zalimce ellerinden alınan ‘hayatta kalanlar’ konusunda şeffaf olmamasının bedeli bu.
Mario “Bunun tesiri yıkıcı oluyor” dediğinde nasıl yaralı olduğu açıkça görülüyor.
“Kilisenin tamamından, Papa’dan sonuncu rahibe kadar hepsinden tiksiniyorum. Vefatına tiksiniyorum.”
Habere Julian Miglierini de katkıda bulundu.